SARDO
Dd’ant abitau de prima de su fràigu religiosu su zassu de Santu Larentzu, ca lompit anca nosu giai torrau a nou. Testimonzus antigus amostant arrastus de su nuraxi ca ddoi fiat e de is incroamentus de arenarzu de època romana. De su matessi tempus romanu torrat fintzas Ad Vadum Latum, un’apoderamentu antigu ca ndi fait lompi su topònimu de oi, Bauladu. Sa Crèsia de Santu Larentzu nascit in su sèculu XII gràtzias a is paras Camaldolesi de Santa Maria de Bonarcadu. A su stili de cuddu tempus torrat s’oru inferiori de is pedras nieddas scuadradas, arenarzu e trachiti birdi. S’artari de linna de su presbitèriu fàcili chi siat de arti baroca. Acanta de sa Crèsia s’agatat unu campusantu, fatu in època mesuevali, imperau fintzas a sa mitadi de su sèculu XX.
ITALIANO
La frequentazione umana del sito di San Lorenzo è sicuramente precedente all’edificio ecclesiastico, giunto sino a noi seppur in una forma profondamente ristrutturata. Più antiche testimonianze sono attestate, infatti, dai ruderi del nuraghe presente e dagli architravi di arenaria di epoca romana. Al periodo romano risalirebbe, inoltre, Ad Vadum Latum, un primitivo stanziamento da cui deriverebbe il moderno toponimo Bauladu. La Chiesa di San Lorenzo fu costruita nel XII secolo ad opera dei monaci Camaldolesi di Santa Maria di Bonarcado. Allo stile dell’epoca risale il lembo inferiore del prospetto in conci squadrati di basalto, arenaria e trachite verde. L’altare ligneo del presbiterio è probabilmente di arte barocca. Attigua alla Chiesa si trova un’area cimiteriale cui utilizzo, persistito sino alla metà del XX secolo, è attestato sin dal tardo medioevo marchionale.